Jeden z najbardziej znanych musicali na świecie, przez wiele lat wyczekiwany w Polsce – Notre Dame de Paris. Głośno było o nim na wiele miesięcy przed przed premierą, bilety rozeszły się bardzo szybko. Pojechałam na niego kilka dni po prapremierze. Był to pierwszy musical, który zobaczyłam w ramach moich musicalowych podróży. Czy warto było jechać specjalnie aż do Gdyni?

Kim jest Quasimodo?

Historię Dzwonnika z Notre Dame zna chyba każdy, jeśli nie z książki, to z bajki Disneya lub filmu. Opowieść o pięknej cygance Esmeraldzie i trzech mężczyznach, z których każdy chciałby zdobyć jej miłość. Wszystko rozgrywające się na tle pięknej paryskiej katedry Notre Dame. Musical zaczyna się piosenką Czas katedr. Kiedy usłyszałam ją w wykonaniu Macieja Podgórzaka, wgniotło mnie w fotel. I tak wgnieciona pozostałam aż do końca spektaklu. Notre Dame de Paris jest musicalem w całości śpiewanym, dlatego dla osób, które z musicalem spotykają się po raz pierwszy, może on być nieco trudny w odbiorze (tak miał znajomy, który był ze mną). Nie pomaga też niestety akustyka Teatru Muzycznego w Gdyni, ponieważ z naszego balkonu nie wszystko dało się zrozumieć.

Wytańczyć życie

Wróćmy jednak do samej historii. Czas katedr przenosi nas do średniowiecza i do ludzi, którzy nie należą do wyższych warstw społecznych, ale jak każdy chcą kochać i żyć w pełni. Ich chęć do życia wyrażają tancerze i to oni moim zdaniem są największym objawieniem tego musicalu. Ich występy, popisowe choreografie i zdumiewające akrobacje sprawiły, że nawet na chwilę nie mogłam oderwać od nich oczu. Czasem nawet skupiałam się na nich bardziej niż na aktorach i na tym, co właśnie dzieje się w akcji. Jeżeli ktoś zapytałby mnie, dlaczego warto zobaczyć Notre Dame de Paris, odpowiedziałabym, że zdecydowanie dla tancerzy. Chociaż nie byli oni jedynym plusem tego spektaklu. Czytaj dalej…

Jak wiecie (a jeśli nie, możecie o tym przeczytać tu), od września mieszkam w Ostrawie w Czechach. Czeskiego uczę się od roku, ale dopiero wejście w środowisko, gdzie wszyscy naokoło mówią w obcym języku, zmusiło mój mózg do tak intensywnego wysiłku, że z czasem zaczął wszystko rozumieć, a i powoli nawet udaje mi się w miarę poprawnie mówić. Toteż moja listopadowa podróż musicalowa, dla odmiany, nie była szczegółowo zaplanowanym wyjazdem, a jedynie krótką wycieczką tramwajem do centrum miasta. Spośród bogatego repertuaru Divadla Jiřího Myrona padło na Sunset Boulevard.

Zaczęło się od filmu

Musical powstał na kanwie wielokrotnie nagradzanego filmu Sunset Boulevard (pol. Bulwar Zachodzącego Słońca) z 1950 r. Jest historią Normy Desmond, aktorki kina niemego, która w momencie wejścia filmu dźwiękowego, nagle straciła role i pozycję gwiazdy, i Joego Gillisa, średnio utalentowanego scenarzysty, który uciekając przed wierzycielami, przez przypadek trafia do jej domu. Norma żyje w swoim świecie i czeka na wielki powrót. Nadal jest kochana, fani ją uwielbiają i wysyłają do niej mnóstwo listów. A jednak coś w tej historii nam nie gra. Coś, co Joe próbuje rozgryźć, jednocześnie pracując nad scenariuszem, który Norma pisała od lat. Scenariuszem filmu, który ma jej przywrócić status gwiazdy. Joemu coraz bardziej podoba się wygodne życie, które prowadzi w jej domu. Ma swój pokój, drogie i modne ubrania, kamerdynera Maxa, który mu usługuje we wszystkim (nawet wbrew jego wiedzy przenosi jego rzeczy ze starego mieszkania). W zamian ma tylko dawać Normie iluzję miłości. Czy to faktycznie aż tak wiele? Czytaj dalej…

Pamiętna rodzinka

Któż z nas nie pamięta demonicznej rodzinki, która przez wiele lat towarzyszyła nam w dorastaniu? Mrocznego klimatu, uroczych mięsożernych kwiatków i rodzeństwa, które dla siebie dałoby się pokroić (w bardzo dosłownym znaczeniu)? Na kolejne spotkanie z tymi osobnikami zaprosił nas Teatr Miejski w Gliwicach na sztukę Rodzina Addamsów. I było to spotkanie bardzo klimatyczne.

W samym środku Central Parku stoi dom. Wygląda jakby był z horroru i to jest jego największa zaleta. Bo jego mieszkańcy w żadnym innym nie czuliby się lepiej. Piękna, chłodna Morticia i jej gorący mąż Gomez o hiszpańskich korzeniach. Dwójka ich dzieci: młoda Wednesday, której ulubioną atrakcją jest polowanie z kuszą i znęcanie się nad młodszym bratem, Pugsleyem, który te tortury przyjmuje z nadzwyczaj dziką przyjemnością. Jest też wujek Fester, skrywający pod straszną aparycją gołębie serce i babcia, istny alchemik z prawdziwego zdarzenia. A także kamerdyner, ani żywy, ani martwy, bo się po prostu nie zdecydował. I publiczność, wrzucona w sam środek wydarzeń, które na zawsze mają odmienić życie Addamsów.

Otóż Wednesday się zakochała. Co więcej, jest już nawet zaręczona. I nie zamierza na razie informować o tym matki. Do zachowania tajemnicy zmusza swojego ojca, który przecież nigdy w życiu nie zataił nic przed swoją cara mia. A wybranek, Lucas, wraz ze swoimi rodzicami, mają dzisiaj przyjść na kolację. Nie będę Wam opisywać całej fabuły, bo jedną z największych atrakcji musicalu jest oczekiwanie na rozwój wydarzeń. A mogę Wam zagwarantować, że te wydarzenia przeprowadzą Was przez całą gamę emocji.

Bo Rodzina Addamsów to komedia. I jakkolwiek jej bohaterowie nie byliby przerażający, nie da się nie uśmiechnąć, kiedy zatrwożona Morticia przychodzi do męża: Czytaj dalej…